Blogs • Muziek

Arno, merci godverdomme

Muziek hield hem op de been. Zelfs toen de slopende ziekte zijn gestel had afgebroken was het de rock-’n-roll die Arno’s sterfelijkheid op afstand hield. Tot zaterdag 23 april 2022. Arno, le plus beau, is op 72-jarige leeftijd overleden.

Vanaf de begin jaren tachtig maakte hij met TC Matic en hits als O La La La en Putain Putain furore. Ook als soloartiest was Arno populair met muziek die je net als de zanger zelf als enigmatisch mag beschouwen. Arno was de schepper van een oeuvre dat zich met niets laat vergelijken. Bij leven was hij al onsterfelijk, daar kan de dood niets meer aan veranderen.

Een nieuw album was in de maak. Muziek, zijn maîtresse noemde hij haar, had hem nooit bedrogen. En hij haar niet, zo blijkt uit zijn imposante discografie, de invloed op tal van bands en optredens die niemand onberoerd lieten.

Arno Hintjens was de vleesgeworden ‘Belgitude’. Een man die alles in zich verenigde wat België onweerstaanbaar en tegelijkertijd ongrijpbaar, absurdistisch en swingend maakt. Een man met een idiosyncratisch muzikaal idioom, dat evenzeer was gevormd door zijn geboorteplaats Oostende als door het kosmopolitische Brussel, de stad waar hij decennialang woonde. Het Engeland uit de sixties klonk er net zo luid door als Captain Beefheart en Tom Waits of Jacques Brel en Serge Gainsbourg, en allerlei soorten wereldmuziek. Een muzikale bouillabaisse. Zijn werk belichaamt de contradictio in terminis die België heet te zijn. Onbegrijpelijk, ongrijpbaar. Een rocker evenzo als chansonnier, een charmezanger zou Arno zeggen.

Tijdens zijn twee laatste optredens afgelopen februari in Oostende zei hij dat hij weldra zijn moeder in de hemel zou bezoeken. Daarna doorkliefde hij met Les Yeux De Ma Mère over zijn moeder die op zijn 24ste overleed de ziel van iedereen die getuige was van dit laatste optreden van le plus beau. De dood zat hem op de hielen vanaf het moment dat hij in 2019 de diagnose pancreaskanker te horen kreeg. Zijn reflex hierop was het album Vivre, waarop hij enkel begeleid door pianist Sofiane Pamart en op enkele nummers met toevoeging van de warme basgitaar van Mirko Banovic, alle vernis van de liedjes schuurde. Alleen die krakende en raspende stem die door merg en been gaat. En niet te vergeten dat markante accent van Oostende.

Al vanaf de jaren zeventig, toen hij eerst opkwam met de band Tjens Couter en vanaf 1980 met TC Matic, gold Arno als zanger als een eigenaardigheid. Op het onstuimige grensgebied van rock-’n-roll en chanson riep hij later in zijn soloalbums als Idiots Savants (1993) À La Française (1996), Brussld (2010) en Human Incognito (2016) een geheel eigen wereld op die je enkel als Arnoïstisch kunt kenschetsen. Dorp en wereld klonken daarin door. Arno’s muziek zou je eurobluesrock kunnen noemen. Hij zong in het Engels of serveerde liedjes uit à la Française, maar je blijft er het plat Oostends in terug horen. En steeds is er die soms onnavolgbare mengeling van surrealistische beelden, rauwe uitgelatenheid, ongebreidelde levenslust en pure melancholie. Van Japan tot Amerika trad hij op. Ook bij de nieuwe generatie musici viel Arno in de smaak. Zo geldt Stromae, die eerder dit jaar nog met Arno in de Brusselse Ancienne Belgique het podium deelde, als een bewonderaar.

Arno vond de wereld de laatste jaren zo braaf geworden dat hij er impotent van werd. Nee de rock-’n-roll was al heel lang niet meer wat ze ooit was, zo stelde hij vaker. De revolte bleek verdwenen, muziek was braaf geworden. Arno, de vieux motherfucker, bood echter manmoedig en zoals altijd met humor weerwoord. Hij schiep een universum waarin de slager verliefd wordt op de vegetarische vrouw, waarin kat en hond samen de rumba dansen en de mossel hem vanuit een dampende pan een knipoogje geeft.

Zingen kon hij naar eigen zeggen niet, dat liet hij liever over aan de vogeltjes. Toch wist hij al grommend en oerkreten uitstotend de portee van een liedje over te brengen. Arno deed nooit iets op halve kracht. Zijn muziek zal net als de herinnering aan die unieke figuur nooit uitdoven. Leve het Arnoïsme, leve die eenzame Zorro en vieux motherfucker! Arno forever!

Old too soon, smart too late
Young too short, stupid too long
There’s a time in life, you have to protest
There’s a time in love, you have to take a rest

Je suis un vieux motherfucker
I’m just an old motherfucker

Don’t worry, i say nothing
I could see, I can speak
But I’ve seen everything, i’ve heard everything
I’m still like a feather, for each applause

Je suis un vieux Motherfucker
Je suis un old Motherfucker

My body is dead, but I’m alive and flipping
Keep rocking, keep rolling
My dusty brain, is poor but happy
It’s too late, too late to grow up

Je suis un vieux Motherfucker
Im just an old Motherfucker
Je suis un vieux Motherfucker
Im just an old Motherfucker

 

Arno Hintjes: 21 mei 1949 - 23 april 2022

Dit artikel is gepubliceerd op Heaven magazine. foto: Han Ernest

Meer artikelen