Met hun tweede album Broken Equipment op zak trekt de vijfkoppige band uit Brooklyn in een busje door stad en land. Zieltjes winnen op de ouderwetse manier. Met een aanstekelijke mengelmoes van ironie, ernst en woede zetten de late twintigers, begin dertigers de boel op stelten in een even muzikaal solide als visueel aantrekkelijke show.
Bodega wordt veelal gecategoriseerd als neopunk. Zelf houden ze het op rock-’n-roll met soms vervreemdende effecten. Je zou ze ook als een punky artrockkwintet kunnen typeren. Hoe dan ook, Bodega kicks ass met veelal korte puntige nummers en catchy refreinen die zich soepel laten scanderen. Muziek voor lichaam en geest. Dansbaar en zelfs geschikt voor de moshpit, met teksten die geïnspireerd door grote filosofen de geest van deze tijd blootleggen.
Levend in een gebroken tijdsgewricht met oorlogen, crises en existentiële angsten, levert Bodega liedjes af met een perspectief. Antwoorden hebben ze niet op de noden van onze tijd, maar wie heeft die wel? Ze stellen in ieder geval de juiste vragen. Muziek heelt, repareert en ontregelt. Bodega gaat het maken. Helemaal.
Zelden heb ik de afwezigen meer betreurd dan tijdens het optreden van Bodega in de Muziekgieterij in Maastricht. Ongeveer zestig mensen waren getuige van een ware revelatie. In een show van anderhalfuur werd een spervuur aan nummers op het publiek afgevuurd. Intelligente composities die tonen dat ogenschijnlijk simpele muziek gekenmerkt wordt door een niet te onderschatten complexiteit. De liedjes komen meteen to the point. Soms laten ze een opname voorafgaan aan een nummer. In die opname klinkt dan een vraag, bijvoorbeeld: In hoeverre verschilt een muzikant van een adverteerder? Vervolgens geven ze zingend het antwoord. Niet dat je er iets van verstaat, maar je voelt aan alles dat de intentie echt is.
In Brooklyn is de band ingebed in een levendige muziek- en kunstscene. Aan de top van de Parnassus staat Parquet Courts, waarmee ze bevriend zijn. Austin Brown van Parquet Courts produceerde hun eerste album Endless Scroll (2018). Epigonen van hun grote broer uit Brooklyn zijn ze echter niet. Daarvoor hebben ze te veel een eigen geluid en verhaal.
De muziek is maatschappijkritisch, werpt vragen op over de aard van onze tijd, maar is nooit cynisch. Je ziet vijf karakters op het podium die geloven in wat ze doen. Die geestdrift slaat over. Het visuele aandachtspunt wordt verdeeld over de twee staande vrouwelijke percussionisten. Nikki Belfiglio bevindt zich vooraan en zingt, danst en slaat op de hi-hat, terwijl diagonaal achter haar Tai Tee als een furie de drums bespeeld. De band oogt theatraal en doet qua performance soms denken aan de B 52’s. En dan zijn er nog bassist Adam See, door de anderen steevast met professor aangesproken, en de kleurrijke gitarist Dan Ryan, die sierlijk over het podium beweegt en zich zo nu en dan als een gitarist á la Robert Fripp uit de tijd van de Bowie’s Berlijnse trilogie laat horen. Zanger, liedschrijver en gitarist Ben Hozie lijkt zo weggelopen van de afdeling documentenbeheer van een gemeente. Juist die combinatie van verschillende types, van non-descript tot weird, maakt Bodega tot een feest om naar te kijken. Je ziet de individualiteit en voelt hun verbondenheid.
De band staat te boek als brainy. Ze hebben naar verluidt tijdens de pandemie een boekenclub opgericht waarin ze zich overgaven aan de filosofie. Op de achtergrond fluistert, zo vernemen we uit interviews, het gedachtengoed van Heidegger, Nietzsche en de grote stoïcijn Seneca. Niet pretentieus, laat staan pedant. Wie niets herkent, niets kent of weet, kan nog altijd uit zijn bol gaan en dansen.
Over de nummers kun je bomen opzetten. Er zitten subtiele verwijzingen in naar de zeventiende-eeuwse Nederlandse aanwezigheid in New York (NYC Disambiguation), die leidde tot het fundament van bedrijfsmatigheid, winstmaximalisatie en over-commercialiteit. Het prijsnummer Doers gaat op dezelfde voet verder en stelt dat onze tijd en steden worden geregeerd door movers, shakers en doeners met een bitter stemmende kortetermijnperspectief waarin alles in tien minuten moet gebeuren. Geen tijd, geen verdieping, nul diepgang.
Van het aanstekelijke nummer Statuette On The Console hebben ze negen versies in verschillende talen gemaakt. Standbeeldje Op De Console werd het in het Nederlands, even onverstaanbaar als onweerstaanbaar. Andere nummers die zich moeiteloos vasthechten zijn Jack In Titanic (afkomstig van Endless Scroll) en Territorial Call Of The Female.
Bodega trok na Maastricht verder. Op naar nieuwe jachtgebieden. De aanstekelijkheid van hun liedmateriaal, evenals de visuele aantrekkelijkheid van de podiumpresentatie maken het onmogelijk om deze band te vergeten of te negeren. Zij die erbij waren waren getuige van een bijzonder optreden dat verlangens oproept naar het vervolg van deze band, die erin slaagt onze gebroken tijden, waarin zoveel onherstelbaar kapot gaat, met muziek te helen. Al is het dan maar voor één avond.
Dit artikel is verschenen op Heaven Magazine
