Het werk van Antoine Berghs is niet alleen om te bekijken maar ook, en vooral, om te ondergaan. Voor zijn presentatie in The Studio#5 in het Bonnefanten in Maastricht heeft hij een parcours ingericht van portalen met manshoge potloodtekeningen en objecten met een naar religie verwijzende iconografie. Stroboscopische flitsen voorzien het geheel van een vibratie.
Wie binnentreedt in dit universum moet zich openstellen voor de binnenwereld van een kunstenaar die zichzelf als onderwerp neemt. De getekende figuren ademen de gedaante van de kunstenaar. Graatmager, naakt en kwetsbaar. Interne zelfportretten noemt hij het. Buiten de aanwezige zindering klinkt geluid, geen muziek of een deuntje, maar een uitgesponnen soundscape. Niet als stoffering maar als een soort vervoersmiddel – een ondertoon naar een trance, een meditatieve staat van zijn.
The Studio #5 omvat de persoonlijke kosmologie van Antoine Berghs (Geleen, 1971). De zaaltekst spreekt van een louteringstocht waarin de kunstenaar op zoek gaat naar innerlijke verandering in een steeds veranderende wereld. Transitie en transformatie omringen ons en bepalen ons wezen, zo lijkt hij te denken; de loutering bestaat uit het doorgronden van de verandering die de kunstenaar van binnenuit beleeft en uit de vlucht uit bestaande economische en politieke structuren. We zien hem zoeken, stilstaan, vallen, opstaan.
Er komen nogal wat symbolen voorbij met een spiritueel karakter, het geeft de presentatie een esoterische sfeer – er zullen bezoekers zijn die spontaan hun yogamatje willen uitrollen – met een zucht occultisme en animisme. Berghs zoekt naar een taal die we begrijpen zonder dat er per se woorden nodig zijn.
Naar eigen zeggen is The Studio #5 Berghs’ kleinste en belangrijkste werk, zijn magnum opus. Niet eerder legde hij zijn ziel zo bloot: een struikelende en worstelende man, onderweg naar wie hij is geworden. The Studio #5 is ook een bewijs van moed – de welwillende bezoeker zal het zien als een uitnodiging om eenzelfde tour de force te ondergaan dan wel te overdenken.
Of de kunstenaar aan het eind van het parcours vindt wat hij zoekt, wordt uiteraard niet duidelijk. Kunst levert geen handreiking voor een beter leven; ook de bezoeker tast in het duister.
Misschien ligt het antwoord in de gedachte dat het blijven zoeken een vorm van vinden is. Dat je gaandeweg met de wereld mee verandert. Dat niets is, maar alles wordt.(LD)
Antoine Berghs, The Studio #5. Van 22.9 t/m 27.3 in Bonnefanten Maastricht. bonnefanten.nl
Afbeelding: Antoine Berghs in een performance in het Bonnefanten in Maastricht .
Dit artikel is verschenen in ZOUT Magazine