Iemand die uit vrije wil uit een goed geoliede rock-’n-rollmachine stapt, al is het maar tijdelijk, moet een verdomd goede reden hebben. Ruben Block, de immer vlijmscherp ogende frontman van het Belgische powerocktrio Triggerfinger heeft die. “Het werd me te comfortabel. Ik wil mezelf uitdagen om er solo iets van te maken. De vorm ligt nog grotendeels open, maar dat het niet wordt als Triggerfinger staat vast.”
Ruben Block (50) kiest niet de gemakkelijke weg. Zijn idee om na drieëntwintig jaar knallen met Triggerfinger een keer het solopad op te gaan is niet nieuw. Al vanaf 2016 loopt hij ermee rond. Maar tussen doen en denken, tussen willen en beginnen, gaapt vaak een gat. Er kwamen andere projecten, tournees en niet in de laatste plaats was er de pandemie. “Als er geen publiek is zie ik kennelijk geen noodzaak om muziek te maken.” Wie bijgelovig is zou menen dat Blocks project onder een ongunstig gesternte staat, maar zo is het beslist niet. Hij hoeft niet op stel en sprong een album te maken en hij gunt zich tijd. Tijd om zijn ideeën te laten rijpen en tot volle wasdom te brengen. Hij heeft inmiddels een band gevormd, een paar shows gespeeld, onder andere in de Roma in Antwerpen, en hij begint langzaam maar zeker zijn vorm te vinden. “Naast tijd is er ook vrijheid, niet te vergeten, om het allemaal op zijn plek te laten vallen.”
De release van het album is voorzien voor ergens in 2022. De single Lights heeft het levenslicht al gezien. “Mensen die verwachten dat ik met een soort Triggerfinger-album ga komen zullen misschien teleurgesteld zijn, maar tot nu toe is de reactie van het publiek heel goed. Het zoeken van een andere vorm is heel spannend. Het is geen rotsvaste formule waarop ik kan terugvallen. Natuurlijk heeft de muziek mijn signatuur en mijn stem. Ik kan nu alles doen wat ik wil en dat voelt bevrijdend. Maar het mooie van Triggerfinger is dat we elkaar er altijd doorheen kunnen slepen. Als ik die beat van Mario [Goossens, LD] hoor, ga ik meteen los. We zijn op elkaar ingespeeld. Zelfs als we doodmoe zijn stuwen we elkaar op. Dat is een machtig gegeven en iets dat ik koester. Maar het is ook iets wat bijna verslavend werkt. Nu sta ik er alleen voor. Dat is heel iets anders, een mooi avontuur.”
Dit artikel is verschenen op www.heavenmagazine.nl
